Z Afryki (cz. III - Essauira i Safi)

Pogoda nad Atlantykiem zaskoczyła nas pozytywnie - od samego rana świeciło słońce, co jest tutaj rzadkością. Zazwyczaj wypogadza się po godzinie 12. Zatrzymaliśmy się w pięknym miejscu nad samym morzem, ale tylko na zdjęcia.

Na szczęście droga też była bardzo malownicza, a zmierzaliśmy do ciekawego miasteczka.

Essaouira (As-Sawira, w czasach portugalskich Mogador) to pierwsze z urokliwych, marokańskich miasteczek, które odwiedziliśmy.

 Do miasta, od strony portu, prowadzi zabytkowa brama.

W tympanonie umieszczono symbole 3 religii monoteistycznych: muszlę Św. Jakuba, półksiężyce i gwiazdy Dawida. To częsty w Maroku przykład szacunku dla innych religii. 
Miasto zostało założone na początku XVIw., przez Portugalczyków, jako twierdza.

Opanowując atlantyckie wybrzeże Afryki Portugalczycy zdobywali dostęp do wnętrza tego kontynentu. Transportowali różne towary z głębi lądu do portów atlantyckich, a następnie droga morską do Europy.
Później miasto przejęli Francuzi i stworzyli plan zagospodarowania miasta - stąd dzisiejsza nazwa Essaouira czyli dobrze narysowana.

Dziś to portowe miasto, z  zabytkową mediną, wpisaną na listę światowego dziedzictwa Unesco. Kolorem miasta jest niebieski i nawet Coca-cola musiała się do tego dostosować - markizy z logo tego napoju są w Essaouirze niebieskie.
Cały region słynie z wyrobów z drewna tujowego, a w starej części miasta sklepiki z pamiątkami zajmują parter niemal wszystkich budynków.

A tutaj stoisko z wyrabianymi na miejscu (szydełkiem) wełnianymi czapkami.

W Essaouirze była dzielnica żydowska - łatwo to poznać po domach z balkonami. Marokańskie domy nigdy nie mają balkonów.

I jeszcze kolorowy detal z sąsiedztwa.

I marokańskie tkaniny - wyrabiane z wełny lub bawełny oraz z włókna agawy czyli sizalu. Kolorowe aż do utraty tchu, sprzedawane wszędzie.

Zauroczyły mnie i pod koniec podróży kupiłam zasłony i dwa szale, ale nie było to łatwe zadanie. W Maroku trzeba się targować i to najlepiej mając dużo czasu - wtedy można  cenę znacznie obniżyć, mnie niestety brakowało czasu na prawdziwe targowanie. 

Jadąc dalej na północ wzdłuż wybrzeża Atlantyku dojechaliśmy do Safi - miasta portowego i ośrodka przemysłowego. Przetwarza się tutaj fosforyty - ważny towar eksportowy, niezbędny do wyroby nawozów sztucznych. Poza tym Safi słynie z ceramiki

I ma całkiem przyjemną starą część.

Na zdjęciu poniżej widoczny na pierwszym planie biały "domek" to grobowiec zasłużonego nazywany marabutem, w tle cmentarz na zboczu pod dawną twierdzą.

Następny poranek był już typowy dla atlantyckiego wybrzeża - zupełnie zachmurzony i szarobury, ale jaskółki uwijały się jak szalone - widok na ogród, z hotelowego okna.