Z Afryki (cz.V - Rabat i Meknes)

Najpierw nie całkiem w temacie - tegoroczne lato jest dla mnie tak śpiące i nużące, że brak mi czasu na wszystko - również na dzierganie i pisanie. Bardzo się staram zdążyć z afrykańskimi wpisami zanim pod koniec lipca wyruszę na północ, a więc do rzeczy.

Rabat, przez wieki ważny ośrodek piractwa, od 1912 roku jest administracyjną stolicą Maroka - najpierw jako kolonii francuskiej, a od 1956 roku niepodległego państwa. Tutaj znajduje się dzielnica królewska - na zdjęciu powyżej. Jednak obecny król nie przebywa tu zbyt często - jego żona pochodzi z Fezu i tam para królewska spędza większość czasu.

My podziwialiśmy piękną bramę wjazdową, bo do pałacu - poza częścią oficjalną, z salą tronową, gdzie są przyjmowani goście - wstęp ma tylko rodzina królewska i służba. 

Na placu znajdowały się klimatyzatory, ale sprytnie obsadzone roślinnością, tak, że nie psuły widoku. Taka dbałość o estetyke dotyczy niestety tylko miejsc reprezentacyjnych.

W Maroku są prowadzone różne inwestycje drogowe - nie do końca jestem przekonana, że wszystkie drogi na tym pustym polu są potrzebne.

To XIV-wieczna nekropolia Merynidów - Szella. Tu po raz pierwszy spotkaliśmy w Maroku bociany - jeden ma gniazdo na szczycie starego minaretu.

A to ruiny bazyliki na terenie tej nekropolii.

 

Przed mauzoleum Mohameda V (dziadka obecnego króla) zawsze trzymają straż jeźdźcy na koniach. Z powodu upałów jest to męczące zajęcie i dlatego zmieniają się co 2 godziny.

Budynek mauzoleum jest okazały i jednocześnie delikatny, łuki robią wrażenie koronkowych. Poza Mohamedem V, dla którego zostało zbudowane,  spoczywa tu także jego syn, Hassan II.

Nagrobki znajdują się poniżej poziomu podłogi - najważniejszy (Mohameda V) jest najwyższy i znajduje się na środku. Całość została zaprojektowana przez wietnamskiego architekta i jest zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie ruin XII-wiecznego meczetu Hassan.

Miał to być największy meczet na świecie, niestety nigdy nie został dokończony. Pierwotnie z braku funduszy, a XVIII wieku niedokończoną świątynię zniszczyło trzęsienie ziemi. Dziś można podziwiać liczne kolumny (chyba ponad 300) oraz wieżę o wysokości 40 metrów. 

Rabat jest położony nad Oceanem Atlantyckim, w ujściu rzeki Wadi Bu Raghragh. Na zdjęciu widok na rzekę z kasby Oudaja - dawnej twierdzy, a obecnie urokliwej dzielnicy artystycznej.

Przed murami kasby liczne palmy, a sama kasba jest otoczona murami obronnymi, za którymi można poruszać się po wąski uliczkach tylko pieszo.

Koloryt kasby też jest niecodzienny - króluje biel i błękit, a niemal każde drzwi są wyjątkowe.

Z Rabatu pojechaliśmy do Meknes, założonego przez Mulaja Ismaila, zwanego też rzeźnikiem marokańskim - jego rządy były wyjątkowo przerażające i krwawe.

Meknes, nie bez powodu jest nazywane miastem pięknych bram - tu Bab el-Khemis.

Przez bramę prowadzi ważna arteria komunikacyjna i trudno o dobry moment na zdjęcia. Mnie ujęło, że jest oddzielna brama nad chodnikiem.

A to następna piękna brama Bab el-Mansour - ulica biegnie tu wzdłuż murów.

Sułtan Mulaj Ismail  na początku XVIII wieku przeniósł stolicę państwa do Meknes i zbudował tu ogromne spichlerze, izolowane przed gorącem przez grube mury i trzcinowe sufity. Wypełnione zbożem po sufit - zboże wsypywano od góry przez niewielkie otwory - mogły zapewnić miastu aprowizację na 3 lata.

Tuż obok znajdowały się stajnie, z miejscem na 12.000 koni - faktycznie znajdowało się tu jednocześnie najwyżej 800 rumaków. Stajnie były tak zaprojektowane, żeby wartownik pilnujący koni, spacerując głównym przejściem widział przez ukośnie ustawione łuki również konie stojące daleko .

W Meknes znów spotkaliśmy bociany - to chyba te "leniuchy", którym nie chce się lecieć aż do Europy.

Mauzoleum Mulaja Ismaila - wspaniałe mozaiki na murach i wyjątkowej urody zdobienia nad bramą - poniżej detal z tych zdobień.

Wnętrze jest bogate w mozaiki - podobno bardzo cenione przez Marokańczyków, również dziś.

Motywy, niezależnie od miejsca są podobne, ale za każdym razem inne. Różnią się kolorami i kształtem użytych płytek, a także rysunkiem całości. Ceramika na ścianach przyjemnie chłodzi nawet w ciepłe dni (upały na szczęście nas ominęły).

I jeszcze ozdobne drzwi z miasta pięknych bram - na wewnętrzym dziedzińcu mauzoleum.