Podróż w okolice Paryża, sierpień 2012, cz. II czyli Vaux le Vicomte i okolice

Ten obiekt nam polecono jako wart zwiedzania "dla ogrodów i jako przykład pałacu, który wzbudził taką zazdrość Ludwika XIV, że właściciel znalazł się w Bastylii, a pałac przeszedł na własność króla".

Wyruszyliśmy z kempingu już po południu, zwiedzanie rozpoczęliśmy niezbyt wcześnie, ale nie jest to problem - ostatni zwiedzający mogą wejść o godzinie 18.00.

Wszyscy zwiedzający płacą tu za bilety (we Francji wiele muzeów jest bezpłatnych dla obywateli UE, w wieku do 26 lat), dostępny jest bilet rodzinny.

Pałac został zbudowany w II połowie XVII wieku, dla Nicolasa Fouqeta, nadintendenta królewskich finansów. Przy budowie całego zespołu  pracowali Louis Le Vau - architekt, Charles Le Brun - wystrój wnętrz i Andre Le Nostre - ogrody. Ci sami artyści pracowali później przy budowie i wystroju m.in. Wersalu.

Przy zwiedzaniu pałacu i ogrodów widać spójność i jednorodność całego obiektu - założenie ogrodowe powstało jednocześnie z projektem pałacu,a warunki naturalne zostały znakomicie wykorzystane.

W pałacowych stajniach można podziwiać wspaniałą kolekcję powozów, karet i innych pojazdów, do których zaprzęgano konie. Zachwyca jej różnorodność i stan wszystkich obiektów.

Pałac prezentuje się wspaniale zarówno od frontu,

 jak i od ogrodów,

a także widziany z boku.

Wnętrza są udostępnione zwiedzającym i choć nie zachowało się oryginalne umeblowanie z czasów Ludwika XIV to późniejsi właściciele pałacu dołożyli starań by odtworzyć umeblowanie z tego czasu.

Sypialnia, bogato zdobiona arrasami, z łożem z baldachimem - poza pięknym wyglądem miało to również znaczenie praktyczne - w pałacu było chłodno i baldachim chronił przed chłodem.

Jadalnia - to zasiadali najznamienitsi przedstawiciele XVII i XVIII-wiecznej Francji. Widoczne w tle tańczące postacie to multimedialna prezentacja, której towarzyszą melodie dworskich tańców.

Bogactwo widoczne na każdym kroku, a wszystko świetnie utrzymane.

Kolekcja form do bab i innych deserów może zaimponować każdej pani domu.

W podziemiach ciekawa prezentacja multimedialna dotycząca założenia ogrodowego - oczywiście w języku francuskim, ale z angielskimi napisami.

Powyżej ogrody widziane z pałacowego okna. Rozmiary mają tak imponujące, że  do ich zwiedzania można wypożyczyć meleks na 45 minut za 15 euro (zabiera do 5 osób dorosłych). My zażyliśmy porządnego spaceru - poprzeczny kanał ma około 1 km długości, a obeszliśmy go dookoła.

Widok na pałac i ogrody z tarasu, za poprzecznym kanałem.

Lwy dekorujące ten taras.

 Jaszczurka wygrzewająca się na ogrodowych murach.

 Ogrodowe rabaty - wspaniała kompozycja kształtów, barw i zapachów.

I jeszcze ostatni rzut oka na pałac.

W naszych planach na Vaux przewidziałam cały, ale w pałacu zobaczyliśmy mapę okolicy z zaznaczonymi obiektami wartymi obejrzenia.

Postanowiliśmy w drodze powrotnej przejechać obok Blandy les Tours (zamek) i zajrzeć do Champeaux (kolegiata). Gdy dojechaliśmy zamek był już zamknięty.

 Z minionej świetności zostały mury i baszty. 

Całość otacza lokalna droga i domy mieszkalne Blandy les Tours - jakby zamek znajdował się na rynku. Jest też świetna piekarnia - pain au chocolat (bułeczki z czekoladą) bardzo zwiększyły naszą ciekawość świata, a było po co. 

Kolegiata w Champeaux, zbudowana w latach 1160-1315 - cóż to w końcu Francja, co krok jakiś romański zabytek.

Ku naszemu zaskoczeniu kościół był otwarty, choć w okolicy nie było żywego ducha, a godzina robiła się powoli wieczorna.

Wnętrze zaskakująco świetliste, bardzo nastrojowe.

I witraż, w oknie frontowej elewacji.

Wspaniałym elementem wyposażenia są drewniane stalle z 1522 roku.

Podziw budzą rzeźby dekorujące wszystkie siedzenia - pod każdym inna scena.

Wszystkie są wykonane z masywu drewnianego, o grubości około 30 cm.

Zwieńczenie stalli też jest wspaniałe.

A to figurka znajdująca się pomiędzy siedzeniami - niestety większość tych figurek jest bardzo zniszczona, ale przecież mają prawie 500 lat!

Ten dzień, był jednym z bardziej udanych - to nic, że byliśmy zmęczeni, bogactwo wrażeń przewyższało znacznie zmęczenie.

Uwielbiam jeździć do Francji, właśnie dla takich małych, niepozornych obiektów, których setki kryje francuska prowincja.

Większości z nich nie ma w polskich przewodnikach, ale informacje o nich można znaleźć w lokalnych Office de Tourisme (informacjach turystycznych), a także na drogowskazach. Mają jeszcze jedną ogromną zaletę - zazwyczaj czas płynie tu sennie i nie ma tłumów turystów.